Dena joan zen ederto azken saiakera arte. 7000 metrotan jarrita genuen gure denda txikia eta basera bajatu ginen azken saiotxoaren aurreko deskantsua hartzeko. Gorako eguna etorri zenean Pepe gonbitoka hasi zen. Urteak ez zuela okarik egiten zioen tristurak jota. Beheranzko gogor batek ere hartua zuen. Lehen ezbeharra Jaume bere soka-lagunarentzat. Pepek ezin zuen gurekin etorri, ahiturik zegoen. Hala ere glaziar madarikatu horretan zehar abiatu ginen. Iban ere gurekin zetorren Jaume tematiak animaturik, baina berarentzat ere kale. Botaka hasi zen glaziarrean bertan. “Ezin dut motxilarekin” esaten zidan. Zerbait apurtu zitzaidan barruan, krak, buelta hartzen ikusi nuenean.
Azken animoei lotuta 1. kanpamentura heldu ginen desastre guztiak amaiturik zeudela pentsaturik. Buruko min itzel batek hartu ninduen ni orduan. Ezin kendu egun osoan zehar. Botika larregi hartuta ere ez zen joan. Agusti medikuak esan zidan ahalik eta lasterren jaisteko baina nik indarrik gabe sentitzen nuen gorputza eta gaua bertan ematea erabaki nuen, kosta lain kosta. Biharamunean, minaren intentsitatea suabeagoa bazen ere nire gorputza abaildurik zegoen, hauts eginda. Nekez ailegatu nintzen infernuko glaziarraren ertzeraino, Peperen besoetan negarrez urtzera, hantxe ikusi bainuen tontorrak kranpoietatik ihes egiten zigula.
Eta halaxe izan zen. Hain erreza zena, hain argi ikusten genuena dezepzio bilakatu zen.
Gero, Carlos Pauner-en hitz hauek topatu ditut. Ondo daude.
“Cuando se consigue hacer cumbre, la alegría es suficiente recompensa para olvidar los malos momentos y creer que todo ha merecido la pena. Cuando no es así, como en esta ocasión, sólo queda la sensación de esfuerzo baldío, de sufrimiento gratuito, de riesgo inútil. Se puede llegar a pensar que la montaña, que estas grandes montañas, son injustas y que no hay correspondencia entre lo entregado y lo recibido. La decepción te puede llevar a pensar que no merece la pena, que malgastar tanto tiempo y energía en estas tareas, no lleva a ningún sitio. Tras unos días de descanso, de reflexión, te das cuenta de que esto no es así. Hay que aceptar las reglas de este extraordinario juego del Himalaya. Precisamente, una de sus grandezas es esa, que pese a que pongas todo tu saber y todas tus ganas en juego, estas grandes montañas de la Tierra siguen teniendo, afortunadamente, la última palabra”
No comments:
Post a Comment