ISLAMABAD

Luzea egiten da etxetik honainoko bidea, eta are luzeagoa tartean atzerapenak jasan behar badituzu. Horixe gertatu zaigu Londenetik atera orduko. Orduak pasatu ditugu edozein tokitan botata, asperdura arindu nahian, baina azkenean hegazkin potoloaren barruan sartu gaituzte eta abisatu barik hasi da mugitzen. Airean egoteak lasatu gaitu, bidean gaude, haruznko bidean, honuzko bidean. Lo, oso gutxi egin dugu ordu aldaketa dela eta. Gure gaueko hiruretan esnatu gaituzte gosaria emateko. Hemen hiru ordu gehiagoko bizitzarik gabe argitu zaigu eguna. Eta erlojuak aldazteko gogorik ez! Non daude hiru ordu horiek?
Hegazkinak ere lurrerazteko gogoa zuen eta abisatu barik ere jarri gaitu Pakistanen. Eta betikoa, beroa, jende ezberdina baina zabala, hurbila, eskua arin luzatzen duen horietakoa, ingelesezko lehen hitz totelak, lehen hankasartzeak eta barreak, hori bai!, barreak beti.
Petate guztiak gurekin etorri dira, eskerrak! eta batu ostean, hotelera abiatu gara atseden luzeago bat hartzeko. Han gure "ofizial de enlace" delakoa ezagutu dugu, Sahit du izena eta ez dut uste problemarik emango digunik, jatorra ematen du-eta.
Bazkaldu zerbait, aspalditik ezagutu genuen Blue Lagoon jatetxean, eta ekaitzak bere piroteknia guztia zabaltzen ari zenean, bus tikira igo gara hotelera joateko eta siesta egiteko asmo sendoarekin. Eta ezerk ez digu hau galerazi. Bi ordukoa berrindartze ederra hartu dugu.
Oriol Baro eta Jordi Corominas (Magic Line-K2) gurekin daude orain.
Bihar paper guztiak egingo ditugu, bidoiak ordenatu eta dena prestatu etzirako. Egun horretan berriz abiatzen baikara. Mendira. Menditik gero eta hurbilago.
Ametsa gorpuzten hasi da.