Baina badira, gure inguruan zein urruneko parajeetan, beste zerbait ere badagoela susmatzen duten pertsonak.
Horiek ez dute heriotzaz pentsatzen, baizik eta bizitza betean; ez arriskuan, baizik eta intentsitatean; ez problematikan, baizik eta ihesbidean, unean, argitasunean, oker berrietan.
Pura Vida filma ikusi nuen duela egun batzuk, eta gomuta zuriak ekarri zizkidaten irudiek. Egun haietan, neu, Everesteko tontorretik bueltan nengoen, pozik, alturak bihotzean zein gorputzean utzitako marka harrigarriak sendatu barik, norbaitek Iñakiren egoeraz jakitun jarri gintuenean.
2008an, Iñaki Otxoa de Olza Annapurnako goi-kanpamentuetan zegoen trenputxartze batek jota, eta alpinista taldetxo bat martxan jarri zen hura bizirik ateratzen saiatzeko. Energia xahutze itzela izanagatik ere, Iñaki hilik suertatu zen.
Film honetan Nancy Morin, Nima Nuru, Ueli Steck, Don Bowie, Sergei Bogomolov, Horia Colibasanu, Denis Urubko eta Aleksei Bolotov-en adierazpenak dira protagonistak, euren pentsaerak eta usteak, euren filosofia eta baloreak. Mendia eta bere biztanle boluntarioei buruzko filma da.
Pelikula osoan, sakon heltzen zaizkizun hitzak entzuten dira, baina badira beste kolore batzuk. Desertuko paisaiak Donen atzean; Nancyk hitz egiteko duen modu isila eta bere begi urdinak; Bogomoloven apaltasuna eta noblezia; une horien inpaktuak utzitako arrastoa Horiaren begietan; malda zuri itzelak; sherpen estimazioak,…
