AMETSA BARRUAN DAGO

Denbora dezente iragan da mundua altura altuenetatik ikusi genuenetik, eta oraindik zerbait handi egin dugulako sentzaioa daukat. Handitasun doblea. Gauza sinplea batzuentzat, eta garrantzizkoa norberarentzat.

Ametsen tamainako esperientzia izan dugu, eta honek zoriontsu bihurtzen gaitu.

Goian izan gara, oso goian, non zerumugarik urrunenak ikusten diren, non aire fin batek birikak mozten dizkigun, non begiekin bira osoa eman ostean hodeietako eremu neurribakoa ikusten den, non zerua ilun-iluna den, non mugitze hutsa erronka xelebrea den, non gaztetako ametsa beterik ikusi dugun, non heriotzaren hegalak itzala sortzen duen, non arnasa lainoetako kotoiarekin nahasten den, non gu geu inoiz baino txikiago sentitu garen. Eta gero bajatu gara, onik, salbu, derrotaturik, flakaturik, akiturik,?, eta beterik, han goian zerumugarik urrunenak ikusi baititugu eta hori nekez ahaztuko dugu.